Document Type : Research Paper

Authors

1 Ph.D. Candidate in Persian Language and Literature, University of Isfahan

2 Professor in Persian Language and Literature, University of Isfahan

3 Associate Professor in Persian Language and Literature, University of Isfahan

Abstract

Mystics and truth-seekers, in their readings of mystical texts, have predominantly focused on texts which, in addition to giving an account of theoretical principles, provide didactic programs and strategies. Awarif ul-Maarif laid out a comprehensive source of mystical knowledge before the reader of the early seventh century. Its inclusion in the syllabus became, for centuries to come, a prerequisite for the foundation of new Khanqahs. In addition to providing an account of the principles of spiritual practice, Awarif ul-Maarif defined the limits of and identified positive and negative aspects of Sufi precepts. In doing so, it distinguished itself by criticizing the theories of opposers of Sufism, discussing skeptics’ ideas and pointing out how skepticism could be overcome. The need for a translation of this work and the efforts undertaken in this respect led to renderings by various translators each benefitting the reader in its own way. This article compares two of these translations, i.e. Abu Mansur Isfahani and Abdurrahman Shirazi’s translations which date back to the late seventh and early eighth century respectively. The article deals with the texts’ structural approaches, the translators’ style and mode of expression, and the strengths and weaknesses of their translations. The most important finding is that Isfahani’s version is merely an adaptation of the original Awarif—albeit it is written in a more poetic style and engaging the reader’s imagination to a greater extent—whereas Shirazi’s Maarif ul-Awarif is an accurate and comprehensive translation which remains faithful to Suhrawardi’s message.

Keywords

قرآن کریم (1374)، ترجمة بهاءالدّین خرّمشاهی، تهران، جامی و نیلوفر.
اُشنُوی، تاج‌الدّین (۱۳۶۸)، تصحیح نجیب مایل هروی، تهران، طهوری.
اصفهانی، ابومنصور اسماعیل (۱۳۷۴)، ترجمة عوارف المعارف، به اهتمام قاسم انصاری، چاپ دوم، تهران، علمی و فرهنگی.
جامی، نورالدّین عبدالرحمن (1382)، نفحات الأنس من حضرات القدس، تصحیح محمود عابدی، چاپ چهارم، تهران، اطلاعات.
دانش‌پژوه، محمّدتقی (1364)، فهرست میکروفیلم‌های کتابخانة مرکزی، ج 3، تهران، دانشگاه تهران.
دهباشی، مهدی و علی‌اصغر میرباقری‌فرد (۱۳۹۲)، تاریخ تصوّف (۱)، تهران، سمت.
رازی، نجم‌الدّین (1374)، مرصاد‌العباد، به اهتمام محمّدامین ریاحی، چاپ پنجم تهران، علمی و فرهنگی.
زرکوب شیرازی، احمد بن ابی‌الخیر (۱۳۹۰)، شیرازنامه، تصحیح اکبر نحوی، شیراز، دانشنامة فارس.
زرّین‌کوب، عبدالحسین (1382)، ارزش میراث صوفیّه، چاپ یازدهم، تهران، امیرکبیر.
سروری، امید (1394)، «ترجمۀ عوارف‌المعارف از ظهیرالدّین عبدالرّحمن شیرازی»، پیام بهارستان، ش 25، 104-111.
سهروردی، ابوحفص شهاب‌الدّین عمر (2006)، عوارف‌المعارف، تصحیح احمد عبدالرّحیم السایح، قاهره، مکتبه الثّقافة الدّینیّه.
شمس، محمّدجواد (۱۳۷۹)، «عارفان سهروردیة بُزغُشیة فارس»، معارف، ش۲، ۱04-۱16.
شیرازی، ظهیرالدّین عبدالرّحمن (891 ق)، نسخة خطی معارف‌العوارف فی ترجمة عوارف‌المعارف، [H. G. 21/63 560]، ش ۵۹۱ [شمارة میکروفیلم: 74/1] علیگره، کتابخانۀ مولانا آزاد دانشگاه اسلامی.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ (1029ق)، نسخة خطی معارف‌العوارف فی ترجمة عوارف‌المعارف، [ش 1/56/297. 7]، ش    ۵۹۱ [شمارة میکروفیلم: 126]، علیگره، کتابخانۀ سبحان‌الله.
شیرازی، صدرالدّین محمّد (بی‌تا)، ذیلمعارف‌العارف، نسخة خطّی ش۱۵۷، مشهد، کتابخانة آستان قدس.
شیرازی، عیسی بن جنید (۱۳۶۴)، تذکرة هزار مزار، ترجمة شدّ الإزار، تصحیح نورانی وصال، شیراز، کتابخانة احمدی.
صفا، ذبیح‌الله (1373)،  تاریخ ادبیّات در ایران، جلد 2 و 3، چاپ چهارم تهران، فردوسی.
طاهری، حمید، شهلا محمودی و سیّد مهیلا حسینی (1391)، «چند ویژگی زبانی در ترجمة آیات تفسیر کشف‌الأسرار»، فصلنامة لسان مبین (پژوهش ادب عربی)، سال سوم، ش8، 178-197.
کاشانی، عزّالدّین محمود (1372)، مصباح‌الهدایه و مفتاح‌الکفایه، تصحیح جلال‌الدّین همایی، چاپ چهارم، تهران، هما.
مایل هروی، نجیب (1364)، «ترجمة عوارف‌المعارف سهروردی»، نشر دانش، ش 32، 34-40.
ناتل خانلری، پرویز (1377)، تاریخ زبان فارسی، چاپ ششم، تهران، فردوس.
نوشاهی، عارف (۱۳۷۸) «عوارف‌المعارف در شبه‌قارّه؛ شواهدی چند در رواج آن کتاب تا پایان قرن هشتم هجری»، معارف، دورة شانزدهم، ش2، 74-81.