Document Type : Research Paper

Authors

Abstract

The "conterminous opposition" (the companion of two opposite pillars) is a term connects with rhetoric of syntax. This term is a kind of hidden structural art of Masnavi and several structures and different models of this art are going to be analyzed and explained on the basis of construction theory and rhetoric of syntax in present essay. Conterminous opposition in a sentence with similar grammatical identity (focus oppositions; the possessive conterminous oppositions and adjectival conterminous oppositions), conterminous opposition in a sentence with dissimilar grammatical identity, and conterminous opposition in two sentences including conjunctive and non-conjunctive oppositions are some of the oppositional models. Association of these models with other aesthetic elements such as different types of rhetorical techniques and the music of speech increases the meaning potential and their rhetorical elegance. This diversity has made Mowlavi's poetry being more dynamic linguistically, rhetorically and syntactically. The high frequency of this structural art has created a stylistic feature in the poetry of Mowlavi and impacts the semantic induction of his speech, especially the fundamental ideas of his mind, in addition to its rhetoric and aesthetic aspects. The conterminous oppositions have been introduced in present essay and the syntactic structure of the lines include this structural art has been analyzed aesthetically.
 

Keywords

ابن اثیر، ابی­الفتح ضیاء­الدین نصرالله (1939)،  المثل السائر فی أدب الکاتب و الشاعر، قدمه و علق علیه محمّد محیی­الدین عبدالحمید، قاهره، مصطفی البابی الحلبی و اولاده.
ابن‌معتز، عبدالله‌ (1935)، البدیع، تعلیق المقدمة و الفهارس اغناطیوس کراتشقوفسکی، بیروت، دار المسیره.
ابودیب، کمال (1393)، صورخیال در نظریة جرجانی، ترجمة فرزان سجودی و فرهاد ساسانی،            تهران، علم.
اسعدگرگانی، فخرالدین (1349)،  ویس و رامین، تصحیح ماگالی تودوا و الکساندر گواخاریا، تهران، بنیاد فرهنگ ایران.
انقروی، اسماعیل (1350)، شرح کبیر انقروی بر مثنوی معنوی مولوی، ترجمة عصمت ستارزاده، تهران، میهن.
پورنامداریان، تقی (1384)، در سایة آفتاب، چاپ دوم، تهران، سخن.
جرجانی، عبدالقاهر (بی‎تا)،  اسرارالبلاغه، قرأه و علّق علیه محمودمحمّد شاکر، قاهره و جده، مطبعة       مدنی.
جرجانی، عبدالقاهر (1366)، دلائل­الاعجاز فی علم المعانی، تصحیح طبعه و علق حواشیه سیدمحمّد رشیدرضا، طبعة الثالث، مصر، دارالمنار.
خاقانی، افضل­الدین بدیل (1374)، دیوان، به‌کوشش ضیاء‌الدین سجادی، چاپ پنجم، تهران، زوار.
خطیب‌قزوینی، جلال‎الدین محمد (2003)،  الایضاح فی علوم البلاغة، بیروت، دارالکتب العلمیة.
خفاجی، ابن­سنان عبدالله (1982)،  سرّ الفصاحة، بیروت، دارالکتب العلمیة.
شفیعی­کدکنی، محمّدرضا (1384)،  موسیقی شعر، چاپ هشتم، تهران، آگاه.
شفیعی­کدکنی، محمّدرضا (1391)،  رستاخیز کلمات، تهران، سخن.
صفوی، کورش (1383)،  در آمدی بر معنی شناسی، چاپ دوم، تهران، سورة مهر.
ضیف، شوقی (بی‌تا)،  البلاغة تطوّر و تاریخ، الطبعة التاسعة، القاهره، دارالمعارف.
الطیب، عبدالله (1970)،  المرشد الی فهم اشعار العرب و صناعتها، طبعة الثانی، بیروت، دارالفکر.
فروزانفر، بدیع‎الزمان (1375)،  شرح مثنوی شریف، چاپ هفتم، تهران، زوار.
مشتاق‎مهر، رحمان (1389)، «نسخة مثنوی مورخ 677 قونیه و چاپ­های متعدد مبتنی بر آن»، دانشکدة ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تبریز، سال 53، ش 215، 65-100.
مولوی، جلال‎الدین محمّد (1372)،  مثنوی، تصحیح و تعلیقات محمّد استعلامی، چاپ چهارم، تهران، زوار.
مولوی، جلال‎الدین محمّد (1363)،  کلیات شمس، تصحیح و حواشی بدیع­الزمان فروزانفر، چاپ سوم، تهران، امیرکبیر.
مولوی، جلال‎الدین محمّد (1393)، مثنوی‌معنوی، تصحیح رینولد نیکلسون، تصحیح مجدد و ترجمة حسن لاهوتی، تهران، میراث مکتوب.

Lyons,J.)1987(, semantics, Vol1,Cambridge ,Cambridge University Press.

 Pulmer, F.R. (1981), semantics, 2ed Cambridge, Cambridge university press.