Document Type : Research Paper

Authors

Professor of Tehran University

Abstract

The rise-point of Muḥyī al-Dīn Ibn 'Arabī’s thoughts in Persian literature seems somehow vague.   Awhad al-Din Kermani was the closest person to him in term of time and is known as one of his same-age close friends. Awhad al-Din has pointed to their own intimate relationships and meetings in Konya, Cairo and Damascus in his biographies and praising works. This intimacy was to the extent that Ibn 'Arabī gave Awhad al-Din the esoteric training of Sadr al-Din Qunawi. Moreover, in his Al-Futūḥāt al-Makkiyya ("The Meccan Illuminations"), Sheikh al-Akbar referred to Awhad al-Din and explained what he had heard from his mouth. There are also pantheistic concepts with declaration of word in Awhad al-Din’s quatrains that have romantic tone and confirm that he was affected by sheikh al-Akbar. The concepts of permanent archetypes and perfect human have been explored through a romantic mysticism and an aesthetic thought in the quatrains of Awhad al-Din. We are, in present article, to prove Awhad al-Din as the first Persian poet who was influenced by Ibn 'Arabī’s thoughts using historical evidences and based on his poems, and even that he had granted the color of pantheistic ideas, just like what belonged to Ibn 'Arabī, along with a romantic mysticism  before Qunawi and his colleagues.

Keywords

ابن­العماد، عبدالحیّ (بی­تا)، شذرات­الذهب فی اخبار من ذهب، بیروت، المکتبة التجاری للطباعة و النشر و التوزیع.
ابن عربی، محیی­الدین (1367)، رسائل ابن عربی (ده رسالة فارسی شده)، تصحیح نجیب مایل هروی، تهران، مولی.
                                (1389)، نقش الفصوص، ترجمة نعمت­الله ولی، به تصحیح نجیب مایل هروی، چاپ سوم، تهران، مولی.
                               (بی­تا)، الفتوحات المکیه، جلد چهارم، بیروت، دار صادر.
تبریزی، شمس­الدین محمّد (1369)، مقالات شمس تبریزی، تصحیح محمدعلی موحّد، تهران، خوارزمی.
جامی، عبدالرحمن (1336)، نفحات ‌الانس من حضرات ‌القدس، تصحیح مهدی توحیدی پور، تهران، انتشارات کتاب‌فروشی محمودی.
جندی، مویدالدین (1362)، نفحة الروح و تحفة الفتوح، تصحیح نجیب مایل هروی، تهران، مولی.
جنید شیرازی، ابوالقاسم محمود (1328 ش)، شدّالازار فی حطّ الاوزار عن زوار المزار، به تصحیح محمّد قزوینی و عبّاس اقبال آشتیانی، تهران، بی­نا.
جهانگیری، محسن (1359)، محیی‌الدین بن عربی چهرة برجستة عرفان اسلامی، تهران، دانشگاه تهران.
خوارزمی، کمال­الدین حسین (1360)، جواهرالاسرار و زواهرالانوار، تصحیح محمدجواد شریعت، اصفهان، مشعل.
خواندمیر، غیاث­الدین بن همام­الدین (1333)، تاریخ حبیب­السیر فی اخبار افرادالبشر، به تصحیح  جلال­الدین همایی، تهران، خیّام.
ریپکا، یان (1354)، تاریخ ادبیّات ایران، به کوشش اوتاکار کلیما، ترجمة عیسی شهابی، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب.
سپهسالار، فریدون (1385)، رسالة سپهسالار، تصحیح محمد افشین وفایی، تهران، سخن.
سمرقندی، دولتشاه (1385)، تذکرة الشّعرا، به تصحیح فاطمه علاقه، تهران، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
شعرانی، عبدالوهّاب (1351)، الیواقیت و الجواهر فی بیان عقاید الاکابر، تحقیق عباس بن عبدالسلام بن شقرون، قاهره، بی­نا.
عراقی، فخرالدین (1390)، لمعات به انضمام سه شرح از شروح قرن هشتم، تصحیح محمد خواجوی، تهران، مولی.
                         (1372)، مجموعه آثار فخرالدین عراقی، به کوشش نسرین محتشم (خزاعی)، تهران، زوّار.
فخرالزّمانی، عبدالنّبی (1340)، تذکرة میخانه، تصحیح احمد گلچین معانی، تهران، شرکت نسبی حاج محمدحسین اقبال و شرکا.
قزوینی، محمد بن زکریا (1371)، ترجمة آثار البلاد و اخبار العباد، ترجمة محمد مراد بن عبدالرحمن، تصحیح محمد شاه­مرادی، تهران، دانشگاه تهران.
قونوی، صدرالدین (1375)، نفحات الهیه، تصحیح محمد خواجوی، تهران، مولی.
کرمانی، اوحدالدین (1366)، رباعیات اوحدالدین کرمانی، به تصحیح احمد ابومحبوب و مقدمة محمّدابراهیم باستانی پاریزی، تهران، سروش.
                           (1375)، احوال و آثار اوحدالدین حامد بن ابی الفخر کرمانی، با مقدمه، تصحیح و توضیح احمد کرمی و محمّد وفاییّ، تهران، ما.
مستوفی، حمدالله (1364)، تاریخ گزیده، به تصحیح عبدالحسین نوائی، تهران، امیرکبیر.
مناقب اوحدالدین حامد بن ابی الفخر کرمانی(1347)، به تصحیح بدیع‌الزمان فروزانفر، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب.
نعمت­الله ولی (1389)، «رسالة جامع الانوار»، به تصحیح هادی قابل، مجلّة آفاق نور، ش 12، 158-205.
نیکلسون، رینولد آلن (1388)، تصوّف اسلامی و رابطة انسان و خدا، ترجمة محمدرضا شفیعی کدکنی، چاپ چهارم، تهران، سخن.