TY - JOUR ID - 64354 TI - موسیقی اصوات درمثنوی و غزلیّات مولانا JO - ادب فارسی JA - JPL LA - fa SN - 2251-9262 AU - موذنی, علی محمد AU - انصاری, هادی AD - استاد گروه زبان و ادبیّات فارسی دانشگاه تهران AD - دانشجوی دکتری زبان و ادبیّات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج Y1 - 2017 PY - 2017 VL - 7 IS - 1 SP - 1 EP - 18 KW - صوت KW - اسم صوت KW - موسیقی KW - ارکان عَروضی KW - اتباع DO - 10.22059/jpl.2017.221344.785 N2 - آثار منظوم مولانا جلال‌الدّین پُر از آوا و نوا و موسیقی است؛ زیرا جان سراینده‌اش با موسیقی آمیخته شده و موسیقی نیز در تمام اجزای وجودش رخنه کرده است. به گواهی اشعارش، به‌ویژه غزلیّات، وی درموسیقی علمی و عملی روزگار خود مهارت و تسلّط کامل داشته است. آن دم که کلامش پر از وزن و آهنگ و موسیقی می‌شود، می‌توان معنای سخن او را دریافت که در نظر او، شعر موسیقی کیهانی است و «اصوات» از هر نوعی که باشد، بهترین ابزار برای ایجاد موسیقی است. این آواها، نواها و صوت‌ها نشانگر روح پرتلاطم و خروشان مولاناست که دمی آرام ندارد و همواره در حال تکاپو و جنبش است؛ چون می‌خواهد از «لفظ»  به «معنی» برسد و در این مسیر، موسیقی، یاریگر خوبی است. در میان انواعموسیقی که درکلام منظوم مولانا دیده می‌شود، نوعی موسیقی می‌توان یافت که صوت‌ها، آواها و تکرارآن ها نقش مهمّی در ایجاد آن دارند. مولانا در این موسیقیِ اصوات که ازهماهنگی صامت‌ها و مصوت‌ها ایجاد می‌شود و به موسیقی داخلی شعر مربوط است، از صوت (شبه‌جمله)، اسم صوت (نام آوا)، اتباع (الفاظِبه‌ظاهر مبهم، ولی موسیقی‌آفرین) و ارکان عَروضی فراوان استفاده کرده است. UR - https://jpl.ut.ac.ir/article_64354.html L1 - https://jpl.ut.ac.ir/article_64354_7908bcd7776db9e2ced257176430ae5f.pdf ER -