هیچ متنی خودبسنده نیست. هر متن در آن واحد هم بینامتنی از متون پیشین و هم بینامتنی برای متون پسین خواهد بود. بینامتنیّت ازجمله رویکردهای نوینی است که در کشف ارتباط میان متون نقش مهمی ایفا میکند. تغزل، بهعنوان مقدمة ورود به قصیده، جولانگاه هنرنمایی و بیان غنایی است. تغزل فارسی متنی خودبسنده نیست، بلکه به همان میزان که برای غزل بینامتن محسوب میشود، خود بینامتنی از متون پیشین است. مقدمات قصاید عربی یکی از بینامتنهای برجستة تغزل فارسی است. تغزل فارسی نه تنها در فرم، که در محتوا نیز از بینامتنهای شعر عرب تأثیر پذیرفته است. در این پژوهش با رویکردی ترامتنی به تغزلهای فارسی، به بازکاوی متن پنهان آن پرداختهایم. تغزلهای فارسی در دو شکل صریح و ضمنی با پیشمتن خود رابطه دارد. بیشمتن تغزل با پیشمتن خود همچنین رابطة همانگونگی و تراگونگی نیز برقرارمیکند.