مراودات ایران و چین منحصر به روابط سیاسی- اقتصادی نیست. با حملۀ چنگیزخان به چین در اوایل قرن چهاردهم میلادی و روی کارآمدن سلسلۀ «یوان» (大元Yuan-1271 تا 1368م)، شرایط جدیدی برای اقوام غیربومی چین به وجود آمد تا به نظام اداری- دیوانی این کشور وارد شوند. در واقع حاکمان مغولی با بهکارگیری نیروهای غیربومی، امکان تداوم حیات سیاسی خود را در چین فراهم کردند. یکی از گروههای بزرگ قومی که طیّ این دوره به چین مهاجرت کردند یا کوچ داده شدند، فارسیزبانان ساکن ماوراءالنّهر، خراسان و دیگر نقاط ایران بودند. این مهاجران در امور مختلف اداری و تجاری مشغول شدند و زبان فارسی نیز بهتدریج به امور اداری و روابط خارجۀ چین راه یافت؛ به عبارت دیگر، زبان فارسی در چین از دو طریق نظام اداری سلسلۀ یوان و گروههای فارسیزبان گسترش یافت و به زبان میانجی اقوام مسلمان و زبان دینی یکی از گروههای قومی جدید به نام «هویهوی» (回回hui hui) تبدیل شد که از تبار همان مهاجران فارسیزبان بودند. این کاربرد در نظام اداری چین در دوره سلسلۀ مینـگ (明朝 Ming-1386 تا 1616م/787 تا 1025ق) ادامه یافت و برای ترجمۀ متون فارسی به چینی واحد اداری جدیدی در دیوان پادشاه به وجود آمد و اسناد بسیاری به زبان فارسی نوشته شد. فرمان سهزبانۀ چینی- فارسی- اویغوری که در این مقاله معرّفی شده است، یکی از این اسناد فارسی دیوانی است که خطاب به یکی از بزرگان مسلمان شهر «یانجو» (Yangzhou 扬州) به نام «امیرحاجی» است. این مقاله ضمن معرّفی پیشینۀ کاربرد زبان فارسی در امور اداری چین، فرمان سهزبانۀ موجود در موزۀ اقلیّتهای قومی پکن را مورد بررسی، بازخوانی و ارزیابی تاریخی قرار میدهد.